Blog

Het leven is als schaatsen op een bevroren meer. Het ijs kan glad en onvoorspelbaar zijn, maar ook een bron van plezier en passie. Zo is het ook met carrièrekeuzes. Soms moet je de veiligheid van de bekende kant verlaten en je op het ijs wagen om je ware passie te volgen.

Ik herinner me nog goed hoe ik mijn baan in de consultancy achter me liet om mijn langgekoesterde droom na te jagen: een PhD. Dit was iets wat ik altijd al wilde tijdens mijn studie, en waarvoor ik meerdere keren benaderd was. Maar na een tijdje realiseerde ik me dat dit pad toch niet voor mij was weggelegd. Het was een moeilijke, maar leerzame ervaring.

Nu ben ik ondernemer en help ik mensen met het verminderen van stress en burn-out. Ik help hen balans en geluk in het leven te vinden door middel van self-care tools zoals yoga, meditatie, breathwork, journaling en grondingstechnieken. Daarnaast bied ik samen met Franzi Silent Retreats aan, waar stilte centraal staat.

De overstap van consultancy naar een PhD en vervolgens naar het ondernemerschap was als het oversteken van dun ijs. Het vereiste moed, aanpassingsvermogen en het vertrouwen om te vallen en weer op te staan. Maar het heeft me gebracht waar ik nu ben: een plek waar ik energie krijg van mijn werk en anderen kan helpen hetzelfde te bereiken.

Dus, durf jij je op het ijs te wagen? Durf jij de stap te zetten naar een leven waar je elke dag met passie en energie opstaat? Het is nooit te laat om je dromen na te jagen en de carrière te kiezen die jou gelukkig maakt.

Aan de oppervlakte lijkt alles vaak rooskleurig. Mensen lijken gelukkig in hun baan, hebben schijnbaar perfecte relaties en barsten van de energie. Maar achter deze façade gaat vaak een heel andere realiteit schuil. Stress is een sluipmoordenaar die velen van ons dagelijks bevechten.

Ikzelf ben hier geen uitzondering op. Ondanks dat ik naar buiten toe optimistisch en energiek overkwam, worstelde ik intern jaren met een burn-out. Meer dan een jaar lang kampte ik met dagelijkse constante hoofdpijn en was ik na een simpele fietstocht van vijf minuten naar de supermarkt of een lunch op het werk compleet uitgeput. Toch stond ik iedereen te woord met een glimlach, terwijl ik diep van binnen twijfelde of mijn baan mij wel genoeg bood van wat ik echt interessant vond.

Dit is de realiteit voor velen van ons. We houden de schijn hoog, terwijl we intern strijden met onze eigen demonen. Het is belangrijk om te erkennen dat wat we zien niet altijd de volledige waarheid is. We moeten compassie hebben voor onszelf en anderen, want je weet nooit met welke strijd iemand anders te maken heeft.

Laten we dus niet vergeten om verder te kijken dan de oppervlakte en echt te verbinden met elkaar. Door open te zijn over onze eigen uitdagingen, kunnen we een steun zijn voor anderen en samen werken aan een gezondere en gelukkigere samenleving.

PS. Op de foto bij deze post zie je mij staan op kiezelstenen. Maar schijn bedriegt; ik sta eigenlijk in helder water in een meer in Canada. Het is eigenlijk een metafoor voor het leven: wat logisch en duidelijk zichtbaar lijkt, kan soms een diepere laag verbergen die niet meteen obvious is.

Het was een normale werkdag, vier maanden nadat ik mijn eerste baan had aangenomen. Ik was ambitieus, gedreven en klaar om de wereld te veroveren. Maar de realiteit van het bedrijfsleven was anders dan het academische leven waar ik zo aan gewend was. De verantwoordelijkheid voor grote projecten woog zwaar, en mijn baas was regelmatig onbereikbaar voor steun of advies.

Die dag stond er een belangrijke training op het programma, gevolgd door nog één de volgende dag. Mijn agenda was gevuld met deadlines die ik niet kon halen en een vakantieoverdracht die ik voor het eerst moest voorbereiden. En alsof dat nog niet genoeg was, was ik ook jarig, wat betekende dat mijn telefoon overspoeld werd met berichtjes en felicitaties.

Toen gebeurde het: het voelde alsof er iets in mijn hoofd ontplofte. Alsof er een elastiekje was uitgetrokken die iemand op dat moment losliet. Vanaf die dag werd ik geplaagd door constante hoofdpijn en andere symptomen van een burn-out. Meer dan een jaar lang leefde ik hiermee, tot de hoofdpijn er nog wel was, maar niet meer de héle dag... Nu, 3,5 jaar later, zijn de symptomen gelukkig eindelijk weg.

Deze ervaring leerde me dat het belangrijk is om grenzen te stellen en te luisteren naar de signalen van je lichaam. Het is essentieel om balans te vinden tussen werk en privé en om hulp te vragen wanneer je die nodig hebt. Mijn verhaal is een waarschuwing, maar ook een herinnering: het is oké om niet altijd ‘aan’ te staan. Het is oké om te pauzeren en voor jezelf te zorgen. Want uiteindelijk is je gezondheid je meest waardevolle bezit.

Het leven is een achtbaan vol ups en downs. Het ene moment zweef je op de wolken, het volgende moment duik je naar beneden. Deze natuurlijke cyclus van het leven kan soms overweldigend zijn, maar er zijn manieren om ermee om te gaan.

Ten eerste, wees lief voor jezelf. Accepteer dat niet elke dag perfect zal zijn en dat is oké. Wees geduldig en geef jezelf de ruimte om te groeien en te leren van elke ervaring.

Ten tweede, leer alles te omarmen zoals het komt. De mooie momenten verdienen het om gevierd te worden, en de moeilijke momenten bieden waardevolle lessen. Door beide te accepteren, ontwikkel je veerkracht en wijsheid.

Hier zijn nog wat andere adviezen:

• Zoek steun bij anderen. Vrienden, familie of professionals kunnen een luisterend oor bieden en helpen perspectief te vinden.

• Blijf in beweging. Fysieke activiteit kan helpen om stress te verminderen en je mentaal sterker te voelen.

• Vind jouw uitlaatklep. Of het nu kunst, muziek, schrijven of een andere hobby is, creatieve expressie kan therapeutisch werken.

• Plan momenten van rust in. Meditatie, diepe ademhalingsoefeningen of gewoon even niets doen kan helpen om je geest te kalmeren.

• Stel realistische doelen. Door haalbare doelen te stellen, kun je successen vieren en gemotiveerd blijven.

Onthoud dat het normaal is om door verschillende emoties en fasen te gaan. Door lief voor jezelf te zijn en de juiste strategieën toe te passen, kun je omgaan met de ups en downs van het leven op een manier die je uiteindelijk een sterker en mooier mens maakt.

Als ik naar de toekomst kijk, zie ik een wereld vol tegenstrijdigheden. Aan de ene kant staan mensen tegenover elkaar, gedreven door angst en verdeeldheid. In de politiek lijkt respect soms ver te zoeken, en de grote vraagstukken zoals duurzaamheid en klimaatverandering blijven onbeantwoord. We worstelen om moeilijke keuzes te maken, vaak omdat we bang zijn voor de gevolgen voor ons eigen welzijn.

Maar er is ook een andere kant. Een wereld waarin prachtige initiatieven ontstaan, waar mensen met goede intenties de handen ineenslaan om positieve verandering teweeg te brengen. Er zijn mensen die openstaan voor vluchtelingen, die hun tijd en energie steken in vrijwilligerswerk, die anderen blij maken met kunst en liefdadigheid. Projecten zoals The Ocean Cleanup tonen aan dat we samen onze zeeën kunnen schoonmaken en de natuur kunnen herstellen.

Deze twee kanten van de wereld laten zien dat er zowel reden is voor zorg als voor hoop. Het herinnert ons eraan dat we allemaal een rol spelen in het vormgeven van de toekomst. We kunnen kiezen om bij te dragen aan de verdeeldheid of juist te bouwen aan eenheid en begrip.

Ik kies ervoor om te geloven in de kracht van samenwerking en compassie. Ik geloof dat we, ondanks onze angsten en verschillen, de capaciteit hebben om samen te werken aan een betere wereld. Een wereld waarin respect, duurzaamheid, en vrede meer zijn dan idealen; ze zijn doelen waar we actief naar streven.

Hoe kijk jij naar de toekomst? Zie je de uitdagingen of de mogelijkheden? De keuze is aan ons. Laten we kiezen voor hoop en actie. Laten we samenwerken om de toekomst vorm te geven, een toekomst waarin we niet alleen overleven, maar ook floreren.

Van jongs af aan worstelde ik met het begrijpen van de wereld om mij heen. Geweld, ongelijkheid, en de onvoorspelbaarheid van het leven; het waren thema’s die niet alleen de wereld kleurden, maar ook binnen de muren van mijn eigen gezin voorkwamen. Mijn ‘kleine ik’, het deel in mij dat deze situaties heeft meegemaakt, raakt soms nog steeds van slag door herinneringen aan dit verleden.

Wanneer mijn ‘kleine ik’ zich zorgen maakt of zich rot voelt, spreek ik haar liefdevol toe. Ik probeer haar te kalmeren en gerust te stellen, haar te herinneren aan de veiligheid en liefde die er nu is. Dit proces staat bekend als ‘inner child work’, een vorm van zelfzorg die ons helpt te helen van oude wonden.

Inner child work gaat over het erkennen en verzorgen van het innerlijke kind die we allemaal hebben. Het is het deel van ons dat puur, onschuldig, en vaak gekwetst is. Door contact te maken met dit deel, kunnen we onverwerkte emoties aanpakken en onszelf bevrijden van oude patronen.

Inner child work kan bijvoorbeeld betekenen:

• Een veilige ruimte creëren waarin het innerlijke kind zich gehoord en gezien voelt.

• Oude trauma’s verwerken door middel van therapie, schrijven, met terugwerkende krachtgrenzen stellen, of meditatie.

• Zelfliefde en zelfzorg beoefenen om het innerlijke kind te voeden en te ondersteunen.

Door ons ‘kleine ik’ te omarmen, kunnen we een vollediger en authentieker leven leiden. Het is een reis van zelfontdekking en -genezing die ons kan helpen om vrede te vinden met ons verleden en met hoop naar de toekomst te kijken.